Płacenie składki na Fundusz Pracy jest przymusem każdego pracodawcy. Popularnie przyjęło się mówić, iż składka na tenże fundusz sięga 2,45% podstawy wymiaru składki, jednak w praktyce sięga ona 2% natomiast inne 0,45% wypada na Fundusz Solidarnościowy. Wielkość stawki na FP określana jest na bazie kwot stanowiących bazę wymiaru opłat na ubezpieczenie emerytalne oraz rentowe wynoszące w wyliczeniu na czas miesiąca co najmniej niewielkie wynagrodzenie za pracę. Natomiast są wypadki, w jakich składka na Fundusz Pracy nie musi być płacona. W związku z tym kiedy naliczamy fundusz pracy?
Fundusz Pracy co to takiego?
Fundusz Pracy (FP) jest państwowym funduszem, jaki działa od 1 stycznia 1990 roku. Reguły jego płacenia zostały opisane w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia oraz instytucjach rynku pracy. Podstawowym zamiarem Funduszu Pracy jest zmniejszanie efektów bezrobocia, promocja zatrudnienia i aktywizacja zawodowa. Płacenie opłat na Fundusz Pracy nie jest rzeczą dobrowolną. Przymus płacenia opłat wynika ponieważ z nadmienionej wcześniej ustawy o promocji zatrudnienia oraz instytucjach rynku pracy. Składka na Fundusz Pracy wypłacana jest m.in. poprzez pracodawców, osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą i zleceniodawców.
Kiedy naliczamy fundusz pracy?
Przymus zapłacenia stawki na FP występuje u pracodawcy wtedy, kiedy wynagrodzenie brutto pracownika w konkretnym miesiącu jest co najmniej na sumę ustawowego wynagrodzenia minimalnego. W 2020 r. jest to 2600,00 zł brutto. Jeśli zatrudniony w miesiącu ma parę zawartych umów o pracę lub zlecenia z kilkoma pracodawcami na sumy niższe aniżeli minimalne wynagrodzenie ustawowe to owe sumy należy zsumować. I tak: jeśli ich podstawa będzie sumą co najmniej minimalną ustawową to wówczas opłacamy opłatę na FP, natomiast gdy będzie niższa to nie płacimy tejże stawki. Pochodzi to z art. 104 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia oraz instytucjach rynku pracy (Dz. U z 2008 r. nr 69, poz. 415 ze zm.).
Fundusz Pracy za pracowników
Przełożony jako płatnik opłat na ubezpieczenia społeczne za pracowników przymuszony jest także do opłacania opłat na Fundusz Pracy. Pierwszą główną sprawą stanowiącą o tym, czy za pracownika należy odprowadzić stawki na fundusz, jest to, czy pracownik otrzymuje wynagrodzenie w wielkości wynagrodzenia minimalnego funkcjonującego w konkretnym roku. Gdy wynagrodzenie pracownika jest mniejsze, nie należy płacić za niego Funduszu Pracy.
Ustawa z dnia 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia oraz instytucjach rynku pracy w art. 104 ust. 1 zawiera wszelkie podmioty, za które należy płacić stawki na Fundusz. Przytoczone są także wypadki zwalniające przełożonego z tego przymusu. Tym samym przełożony zwolniony jest z płacenia opłat na Fundusz Pracy za pracownicę, jaka ukończyła 55. rok życia bądź pracownika, jaki ukończył 60. rok życia.
Ustawa wymienia także wypadki okresowego zwolnienia pracodawcy z płacenia opłat na Fundusz w przypadku: pracownika wracającego z urlopu macierzyńskiego, rodzicielskiego bądź wychowawczego, poprzez czas 36 miesięcy od pierwszego miesiąca powrotu do pracy, pracownika, jaki w dniu rozpoczęcia pracy miał skończone 50 lat oraz w czasie 30 dni przed podjęciem pracy był zapisany w ewidencji osób bezrobotnych w powiatowym urzędzie pracy; zwolnienie z płacenia składek sięga 12 miesięcy, pracownika skierowanego do pracy poprzez powiatowy urząd pracy, gdy w dniu zaczęcia zatrudnienia nie miał ukończonego 30. roku życia; zwolnienie z płacenia opłat sięga 12 miesięcy. Przełożony zwolniony jest także z płacenia opłat na Fundusz Pracy za własnych pracowników pod warunkiem, iż zatrudnia ich jedynie na bazie umów cywilnych.
Wysokość przychodu
Jednym spośród elementów wywołujących, iż jest przymus naliczania składki na Fundusz Pracy, jest osiąganie poprzez ubezpieczonego właściwie wysokiego zysku. Jest on określany na bazie działającego w konkretnym roku kalendarzowym wynagrodzenia minimalnego. Uzyskanie nadmienionego wynagrodzenia – w wyliczeniu na czas miesiąca – powoduje nieodzowność określenia oraz zapłacenia opłat na Fundusz Pracy.
Tylko w wypadku osób zaczynających właśnie pracę zawodową bądź wykonujących pracę w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub przejściowego aresztowania działają mniejsze wartości – właściwie 80% bądź 50% tego wynagrodzenia. Ustawa o minimalnym wynagrodzeniu za pracę wyjaśnia, iż do pierwszego roku zatrudnienia, gdy to pracownik może dostawać mniejszą stawkę wynagrodzenia, kwalifikujemy wszelkie okresy, za które była opłacana składka na ubezpieczenia emerytalne oraz rentowe bądź zaopatrzenie emerytalne poza zatrudnieniem na bazie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego.
